Om met de deur in huis te vallen: ik heb een GO.

Vanochtend nuchter naar het ziekenhuis. Op de scootert, binnen 7 minuten op locatie en geen parkeerkosten. Oh …en voor de deur parkeren. Ik stond nog bij de balie me aan te melden voor het bloedprikken toen ik verwacht werd in een kamertje, zo meldde het beeldscherm. De dame kwam me maar halen. Jonguh, het was nog niet eens half 10. Gezellig gekletst over mijn IVF puber en zo waren de zes buisjes snel gevuld. Door naar poli chirurgie. Ook daar kon ik meteen doorlopen, ondanks dat ik veel te vroeg was, maar prima, fijn. Nog wel even een koffie uit het apparaat getrokken, want daar was echt aan toe. Nuchter blijven was qua eten geen probleem, maar zonder koffie zo weinig waard. Lang verhaal kort: 3 (verpleegkundige, dietiste en psychologe) intense maar fijne gesprekken gehad. Ik kreeg complimenten over de weg die ik had afgelegd tussen december 2019 en nu. Overigens bevestigde de psychologe mijn vermoeden; ik had geen burn-out  maar de Champix medicatie (om te stoppen met roken) hebben kortsluiting veroorzaakt in het brein. Dat is op zich voer voor een nieuw blogje, maar het is uit de handel gehaald, dus dat zegt op zich wel genoeg. Dat ik enorm gegroeid ben (zowel letterlijk als  figuurlijk, haha) wist ik zelf, maar ik was verbaasd dat ze exact benoemde wat mijn struikelblokken waren en wat ik overwonnen of gewonnen heb. Overigens vond ze de 25 kg aankomen ook niet gek, omdat stress om suiker schreeuwt.

Vanmiddag werd ik gebeld door de arts die mij meldde dat ik het traject in kon gaan. Hij gaf mij ook nog eens complimenten over hoe goed doordacht en voorbereid ik hier in stap. Ik ben daar nog steeds een beetje van in de war, omdat ik het allemaal wat overdreven vind of misschien kan ik er niet mee omgaan, maar goed. Prima joh. Hij meldde mij ook dat ik wel suiker heb. Oh. Maar ik heb geen mediciatie nodig en het komt wel goed. Ok. Factor of reden, zo u wilt, nummer 6 heeft zich aangediend.

Het is nu afwachten op de planning voor het sport- en dietiste traject.