Nou, ok. Dus.

Ik wilde het eerst in stilte doen. Maar heb ik dat ooit gedaan? Nee, met niks.

Ik was er, een paar jaar geleden, fel op tegen. Iedereen die minder dan 30 kg moest afvallen kon dat prima zelf doen. Punt. Schoudertjes eronder en gaan. Ik deed zelf een paar keer 25 kg afvallen in mijn leven. Een lang verhaal heel kort: het lukt me niet meer (en nu oprecht spijt dat ik die dingen geroepen heb tegen bepaalde mensen. Sowieso was ik altijd erg bezig met mijn mening op te dringen, hoera voor de burn-out die mij milder heeft laten worden. Jouw waarheid is niet de waarheid van een ander en je kunt nooit weten waar een ander doorheen gaat).

Er zijn een aantal factoren.

1. Leeftijd

2. PCOS

3. Mentale gezondheid

4. Moe gestreden

Daar is een 5e bijgekomen en dat is mijn ontstekingsgevoelige lijf. Te zwaar zijn helpt niet tegen ontstekingen en ontstekingen helpen niet om af te vallen. Dat is een heel medisch verhaal maar iets met insuline. Na een flinke borstonsteking die 1.5 maand en 2 antobiotca kuren duurde, met alle angsten (echo en mammografie) die erbij kwamen was het voor mij klaar en zat ik bij de huisarts voor  een verwijzing. De meiden deden niet eens moeite om hun opluchting te verbergen. Niet dat zij zo pro operatie zijn, want het is niet zaligmakend en niet zonder risico’s, maar omdat ze mijn gevechten (want meerdere waaronder de ontstekingen) al jaren volgen. Al meer dan eens doorverwezen, maar nooit de stap gezet.

Mijn mentale gezondheid gaat top, maar toen het niet zo goed ging heb ik alles er weer aan gegeten. Ja, zelf gedaan, daar geef ik de andere factoren niet de schuld van. Uiteindelijk is het vaak een kwestie van kcal vs energieverbranding. maar dat is niet zo zwartwit als mensen soms denken. Daar komt ook bij dat ik mijn hele hormoonhuishouding (die toch al niet tof is door PCOS en leeftijd) naar de klote heb geholpen door al dat dieten de afgelopen jaren en dan nog maar niet te spreken over mijn metabolisme.

En nu verder? Geen idee nog. Ik weet niet eens of ik wel een “go” krijg. Morgen moet ik bloedprikken en krijg ik een rondje langs de verpleegkundige, de dietist en de psycholoog. Bij die eerste moet ik niet vergeten te melden dat mijn bezinking altijd te hoog is (tussen de 30 en de 50) en dat ze daar niet van hoeven te schrikken en dat ik een protrombinemutatie draagster ben (verhoogde kans op trombose). Echt jongen, ik hang van ellende aan elkaar.

Bij een “go” ga ik eerst een sporttraject in van 2/3 maanden. Ik vind dat echt heel fijn en goed. Het maakt dat het voortraject langer duurt maar ik juich het echt alleen maar toe.

Dus, nou ja…dit dus. Wordt vervolgd……