Deel 2 liet even op zich wachten. Ik vind wat ik allemaal tik best spannend, bang voor etiketten en hokjes, maar jullie achterlaten met een blogje over dat ik een waardeloze huisvrouw (deel 1) ben geeft ook geen fraai beeld. Ik tikte dat uiteraard wel met een reden wat ik in deel 3 ga toelichten. 

Maar nog even terug. Ik raakte dus van de leg door stoppen-met-roken-medicatie die ik niet mocht hebben, maar dat kon mijn huisarts op dat moment ook niet weten. Champix is bende, ik kan er niks anders van maken. Zelfs de nuchtere Hen raakte depressief ervan, maar stopte toen met de pillen en was ondertussen gestopt met roken. Ik kreeg een duw over de klif en raakte mezelf kwijt. Ik had er met een maand best wel weer kunnen zijn als ik een ander karakter had gehad. Overgeven aan de rustgevers en het vertrouwen hebben dat het vanzelf goed zou komen. Maar dat deed ik niet. Ik weigerde medicatie, wilde hier zelf uitkomen, want er was niks mis met mij, bracht uren door op Google en kocht legio zelfhulpboeken. Ik had altijd controle gehad (dacht ik) en zou de controle kostte wat kost houden (haha, hoe naief). Ik sliep ondertussen niet meer en mijn zenuwstelsel was letterlijk aan het klapperen (inwendige trillingen). Rationeel denken zat er niet meer in en ondertussen een dijk van een angststoornis in de vorm van hypochondrie.  Ten opzichte van Hen liet ik nu zien, wat ik in het verleden nooit deed, dat het niet goed ging. Zijn reactie vergeet ik nooit meer: “Wat kan IK doen om het voor jou makkelijker en beter te maken?”. Het was zo’n opluchting “zwak” te mogen zijn. Iets wat niemand vond, maar ik wel van mezelf. Twan heeft er niks of zeer weinig van mee gekregen. Want schuldgevoel, schuldgevoel, schuldgevoel. 

In de zoektocht naar wtf er loos met me zou kunnen zijn (waarom willen weten? Laat los en accepteer!) stuitte ik op meerdere vrouwen, allen van mijn leeftijd, vaak ook in de omgeving (die reageerden op mijn openheid) die ook met zichzelf in de knoop zaten. Was het dan misschien de overgang wat ook mee speelde? Kan maar zo. Dat is ook zo’n godvergeten ellende. Ik zag de documentaire van Carolien Tensen en hoe diep zij ging tijdens de overgang en die kwam binnen. Maar ik had toch niet het idee dat dit al speelde, niet in de laatste plaats omdat ik PCOS heb, wat vaak inhoudt dat je later in de overgang raakt. Maar sowieso een dikke shout out naar vrouwen en alle hormonale bull shit waar we doorheen moeten gaan in ons leven. 

Geen overgang dus. Dan toch burn-out. Jaren ben ik bezig geweest “terug” te komen. Ik functioneer al tijden weer prima, hoor. Hypochondrie heb ik gelukkig niet meer, wat een hel was dat, zeg! Maar zoals mijn huisarts uitlegde: “Al je opgebouwde reserves waren op.  47 jaar ben je daar mee bezig geweest, je bouwt wat op, je levert wat in, maar nu in een korte tijd alles opgemaakt en dat heb je niet in een paar jaar weer volledig terug opgebouwd.” Dus alert bij drukke periodes, iets wat ik in die 47 jaar veel vaker had moeten doen. Na de verhuizing een kleine terugklap, maar daar al snel weer uit geklommen. 

Het is nu 3 jaar geleden, maar de eye-opener is onlangs gekomen. Ik had al een tijdje een vermoeden maar nu weet ik het zeker. Het veranderde alles voor mij.