Ik zat bij de laatste sessie met de psychologe en vertelde dat ik zo graag van alles wilde doen, zoals het huishouden, maar dat ik zo druk in mijn hoofd was met plannen en bedenken wat en hoe en dat er daardoor soms een dag niks gebeurde. Ik vertelde dat ik me daardoor lui en zwak en totaal nutteloos voelde. Ze vroeg me voorzichtig of er ooit aan ADHD type 1 (voorheen ADD) was gedacht. Ik schoot nog net niet in de lach. Ik? Dat stille meiske van vroeger dat ellenlang met haar poppenwagen rond kon lopen in geheel haar eigen wereld? Dat kind dat uren met haar barbies kon spelen? Ze zag mijn reactie. “Hmmmm, je hebt wel een boek geschreven. Daarvoor moet je concentratie hebben. Personages uitschrijven. Een plot verzinnen.” Ehm, nou nee. Ik vertelde haar dat ik gewoon begonnen ben met schrijven en alles gaandeweg heb verzonnen en vorm heb gegeven. Ze knikte, aha… Ik vertelde haar over het urenlang geconcentreerd spelen met mijn Barbies. Ze noemde dat hyperfocus. Dat als je iets leuk vindt dan kun je dat uren volhouden met ADHD. Of ik het wilde laten onderzoeken. Ze was er 100% van overtuigd, maar zei dat het ook een deel persoonlijkheid zou zijn. Ook HSP lijkt er heel erg op en ze zei dat ik een mengeling van alles had/was. Ze zei ook dat medicatie al het goede dat het brengt mogelijk zou onderdrukken, maar wellicht wel rust zou geven. Ik heb haar gemeld dat het goed was zo, ik ben er 47 mee geworden, het heeft een hoop onrust maar ook veel moois gebracht. Ik ging daar overigens redelijk overhoop weg; dan heb je ineens ADHD en een lichte vorm van PTSS door het verleden. Ik mocht verder, maar de paar keer met haar hebben mij enorm de ogen geopend en nu ging ik zelf verder met wat ik wist.

Ik ging filmpjes kijken. Reels op Instagram en het was een feest der herkenning. Alles viel op zijn plek. Echt alles. De vele talenten, van alles beginnen maar nooit wat afmaken. De 345000 nieuwe hobby’s, waarvoor ik uiteraard van alles moest aanschaffen en al snel klaar mee was. Het beginnen met het uitruimen van de afwasmachine maar tussendoor de vloer dweilen of gaan lunchen. Het overeten of het vergeten van een maaltijd. Het lage zelfbeeld. Het people pleasen maar net zo goed mensen vergeten (of wel een kaartje halen, maar deze nooit versturen). Geen handleiding lezen (want geen geduld voor), maar gewoon doen. IMPULSIVITEIT. En ik kan echt nog zo lang doorgaan. Ook wel grappig: problemen met plannen in het dagelijks leven, maar als job kan ik het meer dan prima. Maar dan komt de hyperfocus weer tevoorschijn.

AD(H)D, wat voor een stempel krijg ik als ik dat deel? Gelukkig wordt er nu steeds meer over bekend; mijn lieve nicht wees me op de term “neurodiversiteit”. En deze groep denkt anders maar zijn zeker niet minderwaardig, gek of minder intelligent.

Ik heb er een weg in moeten vinden voor ik het deelde. Ik omarm het nu. Ik lach erom, al dan niet samen met Hen, als ik mezelf weer op een echte ADHD actie betrap. Ik kan mijn talenten beter benutten. En boy, wat heb ik er veel :-). Ik noteer alles. Werk met To Do’s. En soms is het chaos is mijn hoofd, in mijn huis en in mijn werk. Maar dat is dan maar zo. Ik ben lerende.

Waarom ik het deel? Omdat ik (bijna) alles deel, altijd al gedaan en ook dat ben ik.

Mijn burn-out is voortgekomen uit mijn drukke hoofd vol negatieve gedachten over voornamelijk mezelf. Ik heb er doorheen moeten gaan om te weten wat ik nu weet. En dat zie ik dan maar als positief.